دائو چیست؟ معرفی نحوه کار سازمان خودگردان غیرمتمرکز

آیا می‌توانید راهی را برای سازماندهی افراد با یکدیگر در سراسر جهان تصور کنید، بدون اینکه یکدیگر را بشناسید و قوانین را نیز خودتان تعیین کنید؟ برخی از کاربران امروزی اینترنت مشتاقانه منتظر راه‌اندازی سازمان‌های اجتماعی هستند و به دنبال پاسخی برای این هستند که چگونه می‌توانیم ارزش‌ها را در یک جامعه قابل اعتماد مبادله کنیم؟ دائوها این را امکان‌پذیر می‌کنند. تا به امروز ما به شرکت‌هایی عادت کرده‌ایم که با وضعیت نظارت قانونی پشتیبانی می‌شوند، یک دائو ممکن است بدون آن کاملاً کار کند؛ زیرا می‌تواند به عنوان یک مشارکت عمومی ساختار یابد. امروزه امور مالی غیرمتمرکز که به عنوان DEFI شناخته می‌شود، به شدت مورد توجه قرار گرفته است که تشکیل سازمان خودگردان غیرمتمرکز را به دنبال داشته و از بین اصطلاحات ارز دیجیتال DAO توجه علاقه‌مندان به بلاکچین را به خود جلب کرده است. در حالی که طرفداران دائو ادعا میکنند که دائو ما را به سمت یک آینده غیرمتمرکز هدایت می‌کند، مهم است که بدانیم دائو چیست و چگونه کار می‌کند؟

نگاهی عمیق به مفهوم و کارکرد دائو

DAO مخفف سازمان غیرمتمرکز خودمختار یا Decentralized autonomous organization است و توسط گروهی از افراد تشکیل می‌شود که تصمیم می‌گیرند از قوانین خاصی برای رسیدن به اهداف مشترک پیروی کنند. طبق تعریف، دائو موجودیتی است که به گونه‌ای طراحی شده تا بدون هیچ مرکز کنترل قابل اجرا باشد و کاملاً مستقل بماند. در عوض، از کمیته‌ای تشکیل شده است که موافقت کرده‌اند که قوانین خاصی را برای یک هدف مشترک رعایت کند. این اعضای کمیته به طور جمعی مالک سازمان هستند و از طریق توکن بومی آنرا مدیریت می‌کنند. با این حال، چیزی که دائوها را از سایر سیستم‌ها متمایز می‌کند این است که این قوانین در الگوریتم‌هایی که بر اساس معیارهای خاصی کار می‌کنند، نوشته شده است. دائوها جهت غیر متمرکز سازی در بلاکچین از قراردادهای هوشمند استفاده می‌کنند.

به طور خلاصه یک DAO معمولاً با پنج ویژگی تعریف می‌شود:

• سازمان مسطح: یک دائو سلسله مراتبی ندارد و به جای رهبران یا مدیران، تصمیمات توسط ذینفعان یا اعضای آن اتخاذ می‌شود. اگرچه ممکن است حوزه‌های خاصی از تصمیم گیری به یک تیم اصلی یا منتخب واگذار شود.
• شفافیت: یک DAO باید منبع باز باشد. هر کسی می‌تواند کد قرارداد هوشمند را بررسی کند یا تاریخچه تراکنش دائو را در بلاکچین مشاهده کند.
• دسترسی آزاد: هر کسی که الزامات از پیش تعیین شده در قرارداد هوشمند، مانند داشتن توکن حاکمیتی را برآورده کند، می‌تواند عضو دائو باشد.
• دموکراسی: پس از گذراندن مراحل رای گیری هیچ گروهی نمی‌تواند درخواستی را وتو کند.‌
• تمرکززدایی: دائوها برای اجرا به قراردادهای هوشمند متکی هستند. البته گاهی اوقات، اعضای دائو ممکن است منابع انسانی و توسعه دهندگانی را برای رفع اشکالات یا به‌روزرسانی‌ها استخدام کنند.

تاریخچه شکل گیری دائو

بیتکوین به طور کلی به عنوان اولین دائوی کاملاً کاربردی در نظر گرفته می‌شود، زیرا قوانین از پیش برنامه ریزی شده دارد، به طور مستقل عمل می‌کند و از طریق یک پروتکل توافق هماهنگ می‌شود. مفهوم یک سازمان غیرمتمرکز خودمختار (DAO) برای اولین بار در سال ۲۰۱۵ توسط دن لریمر (Dan Larimer) بنیانگذار BitShares، Steemit و EOS ارائه شد. اما این روش حاکمیت پس از آن که ویتالیک بوترین، بنیانگذار اتریوم، نظریه آن را اصلاح کرد، مورد توجه جریان اصلی توسعه دهندگان  قرار گرفت. در می ۲۰۱۶، استارت‌آپ آلمانی slock.it در حمایت از نسخه غیرمتمرکز Airbnb، نام خلاقانه “The DAO” را راه‌اندازی کرد. در یک کمپین تامین مالی بیش از ۱۵۰ میلیون دلار اتریوم را جذب کرد که موفقیت بزرگی بود. متأسفانه کدهایی که استفاده کردند مشکلات خاصی داشت. در ژوئن ۲۰۱۶، هکرها موفق شدند ۵۰ میلیون دلار اتریوم را از آن خارج کنند. اگرچه هک ناشی از خطا در کد slock.it بود و نه در فناوری اصلی، اما اعتماد برخی افراد را هم به اتریوم و به طور کلی به دائوها تضعیف کرد. آنچه امروزه منجر به افزایش علاقه مجدد به DAO ها شده است انفجار مالی غیرمتمرکز (DeFi) در طول سال ۲۰۲۰ بود. در بخش‌های زیر نحوه عملکرد، فرآیند راه‌اندازی و برخی از سوالات رایج مرتبط با DAO را توضیح می‌دهند.

دائو چگونه در زنجیره بلوک کار می کند؟

قوانین یک DAO توسط یک تیم اصلی از اعضای کمیته ایجاد می‌شود و از طریق استفاده از قراردادهای هوشمند اجرا می‌شود. دائوها بر اساس قراردادهای هوشمند کار می‌کنند، که چارچوب اساسی عملکرد DAO را تشکیل می‌دهد. در واقع قراردادهای هوشمند طرح اولیه‌ای را ایجاد می‌کنند که دائو بر اساس آن عمل می‌کند. این قراردادهای هوشمند مسئول عملکرد DAO بدون نیاز به دخالت انسانی هستند. پس از نهایی شدن، این قراردادها بر روی بلاکچین منتشر می‌شوند. بنابراین آنها قابل مشاهده، بازرسی و تأیید عمومی هستند.

تیم اصلی اعضای سازمان برای ایجاد قرارداد هوشمند گرد هم می‌آیند و قراردادهای هوشمند را تایید می‌کنند که می‌توان آن را به صورت عمومی تغییر داد. در هر مرحله به هر عضو مجاز اجازه داده می‌شود تا درک کاملی از عملکرد پروتکل به دست آورد. هر عضو موجود یا بالقوه می‌تواند کد را بررسی کند و اطمینان حاصل کند که قرارداد هوشمند با اهداف دائو همسو باشد. اجرای قراردادهای هوشمند به سازمان این امکان را می‌دهد که برای فعالیت به ورودی‌های انسانی متکی نباشد. تصمیمات به طور جمعی از طریق فرآیند رای گیری اتخاذ می‌شود و به طور خودکار توسط قرارداد هوشمند اجرا می‌شود. در اصل، یک DAO را نمی‌توان تغییر داد مگر اینکه اکثریت اعضا در مورد آن به اتفاق نظر برسند. به طور مشابه، از آنجایی که خزانه وجوه در یک DAO توسط قرارداد هوشمند محافظت می‌شود، هیچ طرفی نمی‌تواند بدون تایید اکثریت اعضا به دارایی‌ها دسترسی داشته باشد.

برای اینکه DAO به طور یکپارچه عمل کند، به بودجه نیاز دارد. بودجه عموماً با استفاده از روش صدور توکن جمع‌آوری می‌شود، که در آن پروتکل توکن‌ها را به فروش می‌گذارد. با تکمیل بودجه، DAO می‌تواند مستقر شود و ذینفعان دائو قوانین را تعیین می‌کنند. این قوانین و سوابق تراکنش‌ها با شفافیت کامل روی یک بلاکچین ذخیره می‌شوند. یکی از قابل توجه‌ترین جنبه‌های دائو این است که پس از نوشتن و پیاده‌سازی کدها، نمی‌توان آنها را تغییر داد و هیچ عضوی اختیار خاصی برای تغییر آن ندارد.

دائوها مشارکتی و دموکراتیک در نظر گرفته می‌شوند. به عبارت دیگر، اگر اکثریت اعضا از یک ایده حمایت کنند و درباره آن تصمیم گرفته می‌شود. برای هر تغییری باید ابتدا رای اعضا را جمع آوری شود و پس از رسیدن به اجماع، تغییرات خاصی در آن مورد ایجاد می‌شود. برای عضویت و به دست آوردن قدرت رای در یک DAO، کاربران معمولاً ملزم به داشتن توکن‌های حاکمیتی آن هستند. افرادی که توکن دریافت می‌کنند، بر اساس میزان دارایی‌هایشان، حق رای دارند.

اگر نیاز به تغییر باشد، عموماً از طریق یک پروپوزال پیشنهاد می‌شود. زمانی که پروپوزال آرای اکثر ذینفعان را جمع آوری کرد یا مجموعه‌ای از قوانین اجماع شبکه را رعایت می‌کند، تغییرات اعمال می‌شوند. علاوه بر این، قدرت رای اغلب بین اعضای آن بر اساس تعداد توکن‌هایی که هر عضو در اختیار دارد توزیع می‌شود. برای مثال، عضوی که دارای ۱۰۰ توکن بومی است ممکن است در مقایسه با عضوی که تنها ۵۰ توکن در اختیار دارد، دو برابر قدرت رای داشته باشد. اعتقاد پشت این نحوه توزیع حق رای این است که کاربرانی که سرمایه بیشتری را به یک DAO تخصیص داده‌اند، انگیزه بیشتری دارند تا با حسن نیت و رفتار دائو را حفظ کنند.

تفاوت دائو با سازمان های سنتی

چیزی که کار یک DAO را از اکثر سازمان‌های سنتی متمایز می‌کند این است که یک DAO به شکل غیرمتمرکز عمل می‌کند. دائوها، بر خلاف سازمان‌های سنتی، سلسله مراتبی ندارند و بیشتر توسط مکانیسم‌های اقتصادی هدایت می‌شوند. هیچ قرارداد رسمی وجود ندارد که اعضای یک DAO را به هم پیوند دهد، در عوض همه اعضا یک هدف مشترک دارند که آنها را به قوانین اجماع وابسته نگه می‌دارد. از آنجایی که قوانین در یک برنامه غیر متمرکز منبع باز حاکم بر سازمان نوشته شده‌اند، شفاف هستند. در مقایسه با شرکت‌های سنتی، دائوها دارای یک سازمان دموکراتیک هستند.

• برای اجرای هرگونه تغییر به جای اعمال تغییرات توسط یک مدیریت انحصاری همه اعضای یک DAO باید رای دهند.
• حاکمیت دائوها بر اساس جامعه است، در حالی که حاکمیت شرکت‌های سنتی بیشتر بر اساس مدیران اجرایی، هیئت مدیره یا سهامداران عمده است.
• عملیات دائوها کاملا شفاف و جهانی است، در حالی که عملیات شرکت‌های سنتی خصوصی است و فقط سازمان می‌داند که چه اتفاقی می‌افتد.

مزایای کلیدی DAO

دائوها امکان همکاری آسان و کارآمد را فراهم می‌کنند. مردم از سراسر جهان می‌توانند گرد هم آیند و به عنوان یک موجودیت واحد عمل کنند. دائوها عمدتاً بر اساس اهداف مشترک شکل می‌گیرند. افرادی با اهداف مشابه گرد هم می آیند و روی توکن‌های یک DAO سرمایه گذاری می‌کنند. این فرصتی که برای همکاری با افراد همفکر به دست می‌آورند به اعضای DAO قدرت می‌دهد.

عدم تمرکز

اصول اولیه طراحی DAO با هدف دستیابی به بالاترین سطح تمرکززدایی به معنای مشارکت جمعی جهت از بین بردن وابستگی به یک یا چند نفر است. به هر ذینفع و عضو اهمیت یکسانی داده می‌شود تا در تصمیمات اتخاذ شده نظر خود را داشته باشند. حداکثر درجه تمرکززدایی اساساً به معنای مشارکت تعداد زیادی از افراد در برنامه ریزی، ساخت استراتژی‌ها و انجام عملیات است. با این حال، دائوها کاملاً غیرمتمرکز نیستند؛ زیرا اعضایی که روی توکن‌های بیشتری سرمایه گذاری کنند، از امتیاز رای بیشتری برخوردارند. با وجود این، قدرت رای به خوبی توزیع شده است تا از انتقال قدرت به یک یا چند نفر جلوگیری کند.

مشارکت فعال

دائوها نهایتا غیرمتمرکز بودن مشارکت بیشتری را نسبت به اکثر سازمان‌های سنتی امکان‌پذیر می‌کنند. هنگامی که اعضای یک نهاد دارای حق رای منصفانه باشند، انگیزه و قدرت بیشتری برای مشارکت خواهند داشت. این همان چیزی است که ذینفعان را به استفاده از توکن‌های خود در جایی که به نفع سازمان است، تشویق می‌کند. آنها توکن‌های خود را برای رای دادن می‌سوزانند.

اطلاع رسانی شفاف

از آنجایی که DAO ها بر اساس نرم افزار منبع باز ساخته شده‌اند، آرایی که روی بلاکچین ثبت می‌شود به صورت عمومی قابل مشاهده است. از آنجایی که تصمیم اتخاذ شده توسط هر رای دهنده و عضو قابل مشاهده است، این احساس مسئولیت را برای اعضا ایجاد می‌کند تا به بهترین شکل عمل کنند. بنابراین، رای دهندگان سعی می‌کنند به گونه‌ای عمل کنند که به نفع شهرت آنها باشد و در عین حال از هر اقدامی علیه جامعه جلوگیری شود. به این معنی تصمیمات اتخاذ شده کاملاً اندیشیده شده است و شامل محاسبات دقیق از سوی رأی دهندگان خواهد بود.

فعالیت گروهی

سازمان‌های خودمختار غیرمتمرکز دائو مشارکت اجتماعی زیادی دارند و به افراد از سراسر جهان امکان می‌دهد با یکدیگر ارتباط برقرار کنند تا روی اهداف مشترکی کار کنند. تنها چیز لازم برای ورود به آن اتصال به اینترنت و توکن‌های حاکمیتی است. از آنجایی که فرآیند تصمیم‌گیری به گروهی از مقامات یا اتاق هیئت مدیره محدود نمی‌شود، هر عضو می‌تواند کمک کند که زمینه بیشتری برای تحولات نوآورانه بوجود آید و در نتیجه بهره‌وری افزایش یابد.

معایب DAO

مثل هر پروژه در دنیا، دائو نیز چالش‌های خود را دارد. در ادامه به بررسی این چالش‌ها و محدودیت‌ها می‌پردازیم.

• تصمیم‌گیری در سازمان‌های مستقل غیرمتمرکز می‌تواند فرآیندی زمان‌بر باشد؛ زیرا هیچ مجموعه‌ای از افراد یا اعضای هیئت مدیره از پیش تعیین‌شده وجود ندارد که بتواند همه تصمیم‌ها را اتخاذ کند. در واقع، مشارکت تعداد زیادی از شرکت کنندگان در رای گیری منجر به زمان بیشتر برای تصمیم گیری می‌شود. در واقع ماهیت غیرمتمرکز DAO ها می‌تواند به عنوان یک نقطه ضعف ظاهر شود زیرا رای دادن به یک فرآیند زمان‌بر تبدیل می‌شود. حتی اگر یک حفره امنیتی در کد اولیه مشاهده شده باشد، تا زمانی که اکثریت به آن رای ندهند، نمی‌توان آن را اصلاح کرد.

• در حالی که دائوها می‌توانند بسیار سودمند باشند و زمینه رشد آینده را فراهم کنند، نیاز است که ابتدا درک جامعی از بلاکچین و نحوه کار آنها داشته باشیم. علاوه بر این، راه‌اندازی و راه‌اندازی DAO نیازمند آشنایی با عملکرد بلاکچین و نحوه استفاده از این فناوری است. DAO کاملاً جدید است و بسیار مبتنی بر فناوری است. این می‌تواند بخشی از جمعیت را که به فناوری مناسب دسترسی نداشته یا به دانش لازم برای استفاده از فناوری مجهز نباشند، از استفاده از آن محروم کند. همچنین اگر ذینفعان سازمان خودگردان غیرمتمرکز به اندازه کافی به فرآیندهای دائو آشنا نباشند، می‌تواند باعث افزایش بار مسئولیت برای آموزش فرایندهای رای دادن به آنها باشد.

• در دائوهایی که به خوبی محافظت نمی‌شوند یا از پروتکل‌های امنیت بلاکچین مناسب پیروی نمی‌کنند و در جهت حفظ امنیت گام بر نمی‌دارند، احتمال سوء استفاده‌های شدید وجود دارد که حتی می‌تواند منجر به سرقت ذخایر خزانه آنها شود.

انواع سازمان خودگردان غیرمتمرکز

محبوبیت DAO در زمینه‌های مختلف از ورزش، هنر و امور مالی گرفته تا تامین مالی در حال افزایش است و هر گروه، نهاد و یا فردی بر اساس یکی از ویژگی‌های ساختاری دائو آنرا دنبال می‌کند.

پروتکل‌های مبتنی بر DAO: یکی از کاربردهای اصلی کنونی دائوها این است که پروتکل‌های غیرمتمرکز را کنترل کند. به عنوان مثال، MakerDAO پیوند پایدار DAI را با دلار حفظ می‌کند.

DAO های سرمایه گذاری: اعضای دائوهای سرمایه گذاری دارایی‌های خود را جمع می‌کنند و در مورد نحوه و مکان سرمایه گذاری آنها با استفاده از توکن‌های حاکمیتی رای می‌دهند. سود و زیان این سرمایه گذاری بین همه اعضا به نسبت سهم آنها تقسیم می‌شود.

مجموعه DAOs: هدف از این DAO به دست آوردن و جمع آوری NFT است. اعضای یک DAO پول خود را جمع می‌کنند و NFT های انتخاب شده توسط اعضا را می‌خرند. PleasrDAO، یکی از مشهورترین کلکسیونرهای DAO، آلبوم Wu-Tang Clan “Once Upon a Time in Shaolin” را در سال ۲۰۲۱ در یک حراج دولتی خریداری کرد. ConstitutionDAO تلاش کرد تا یک نسخه از قانون اساسی ایالات متحده را در یک حراجی بخرد و برای این کار ۴۷ میلیون دلار اتر جمع آوری کرد.

DAO های اجتماعی: بیشتر دائوها نوعی جنبه‌ای اجتماعی برای خود دارند، از آنجایی که اکثر DAO ها به مالکیت توکن‌های حاکمیتی نیاز دارند، می‌توانند کمی شبیه به یک باشگاه به نظر برسند. اما دائوهای اجتماعی صرفا با هدف صریح گردهم آوردن افراد با علایق مشابه ایجاد می‌شوند. به عنوان مثال، Friends with Benefits اعضای کامل را ملزم به خرید ۷۵ توکن FWB می‌کند و یا مجموعه Bored Ape NFT فقط به مالکان اجازه می‌دهد تا به کانال اختصاصی Bored Ape Yacht Club و رویدادهای آن دسترسی داشته باشند.

DAO های بشردوستانه: این دائوها به عنوان یک موسسه خیریه تحت کنترل جامعه عمل می‌کنند، به طور جمعی تصمیم می‌گیرند که وجوه جمع آوری شده، به کدام سازمان‌ها و چگونه کمک مالی شود. اینها به طور مشابه برای اعطای DAO ها عمل می‌کنند، که پروژه‌های دیفای را برای حمایت انتخاب می‌کنند.

یک DAO چگونه راه اندازی می‌شود؟

هنگام راه اندازی DAO فاکتورهای مختلفی وجود دارد که باید در نظر گرفت و فرآیند را به صورت سیستماتیک انجام داد. در اینجا یک فرآیند گام به گام راه اندازی DAO با استفاده از شبکه اتریوم برای مثال آورده شده است. هزینه تشکیل یک DAO روی بلاکچین اتریوم حدود ۱۰۰ دلار به عنوان کارمزد و هزینه‌ای معادل ۶۰ دلار برای انتشار گزارش سالانه را در پی دارد. با این حال، از آنجایی که قیمت اتریوم همچنان در نوسان است، هزینه راه‌اندازی دائو و تولید توکن‌ها متغیر است.

۱. تصمیم گیری در مورد ساختار سازمان

در حالی که DAO مزایای قابل توجهی دارد، ممکن است برای هر نوع پروژه‌ای ایده‌آل نباشد. قبل از ایجاد یک DAO، بسیار مهم است که نیازهای خود را قبل از شروع کار درک کنید و تعیین کنید که آیا دائو راه حلی برای رفع این نیازها هست یا خیر. دانستن اهداف و چشم انداز کوتاه مدت و بلند مدت به شما کمک می‌کند تا ساختار سازمان خود را تعیین کنید. مهمترین عامل ارزش‌یابی قبل از راه اندازی دائو این است که آیا کسب و کار شما به معنای واقعی از ایجاد یک سازمان خودگردان غیرمتمرکز سود می‌برد یا خیر.

۲. تصمیم گیری در مورد نوع DAO

طیف وسیعی از سازمان‌های خودگردان غیرمتمرکز وجود دارد و ترجیح یک نوع خاص بر دیگری کاملاً به نیازها و اهداف خاص کسب و کار شما بستگی دارد. دائوهای پروتکلی، دائوهای سرمایه‌گذاری ریسک‌پذیر، دائوهای رسانه‌ای، دائوهای سرگرمی و دائوهای خیریه برخی از انواع آن هستند که می‌توان اشاره کرد.

۳. تخصیص توکن

پس از اینکه مشخص شد که قصد دارید به چه هدفی برسید و تعیین نوع دائو که می‌خواهید بسازید، باید به تخصیص توکن DAO به شیوه‌ای استراتژیک فکر کنید. توکن‌های DAO برای پاداش و ایجاد انگیزه به کار می‌روند و رأی دادن در جهت منافع سازمان را تشویق می‌کنند.

از آنجایی که توکن‌ها دلیل اصلی احساس مشارکت کاربران در موفقیت شرکت هستند، باید راه‌هایی را برای استفاده از توکن‌ها در جهت اهداف سازمان تعریف کنید که درنهایت منجر به موفقیت کسب و کار شما شود. تصمیم شما باید منعکس کننده چشم انداز بلند مدت و نوع رابطه با اعضا باشد.

۴. تعیین عرضه، تخصیص و پاداش توکن

هنگام تعیین عرضه توکن، بسیار مهم است که نقطه مناسب را پیدا کنید تا توکن‌های شما با حداکثر پتانسیل معامله شوند. با این حال، کل فرآیند تخصیص و عرضه به اهداف و جامعه خاص شما بستگی دارد. نکته‌ای که باید به خاطر داشته باشید این است که اگر توکن‌های شما  تعداد مناسبی داشته باشند، شانس بیشتری برای معامله دارند. نکته مهم بعدی این است که بین پاداش دادن به جامعه خود و در عین حال اطمینان از اینکه خزانه داری شما سرمایه کافی را دارد، تعادل برقرار کنید.

۵. ساخت DAO

پس از انجام تمام مراحل ذکر شده، نوبت به ساخت DAO می‌رسد. دو راه برای انجام آن وجود دارد؛ شما می‌توانید سیستم خود را بسازید یا از قالب‌ها و ابزارهای راه‌اندازی DAO برای کارکردهای مختلف، مانند تنظیم چارچوب قانونی، ایجاد نام برای دائو و تصمیم‌گیری درباره تیم‌ها و اعضای موسس استفاده کنید. برخی از ابزارهای اتریوم که ارزش استفاده برای ایجاد ساختار DAO را دارند عبارتند از Colony، Syndicate، Aragon، DAOstack و Orca Protocol.

ایجاد DAO شامل مراحل زیر است:

• ●      تنظیم DAO
• راه‌اندازی ابزار خزانه‌داری برای مدیریت توکن‌ها
• جمع‌آوری سرمایه
• عملیات در مقیاس خزانه

۶. خزانه داری DAO

مدیریت وجوه دائو که برای سرمایه گذاری‌های استراتژیک و هزینه‌های عملیاتی استفاده می‌شود، ضروری است. به همین دلیل باید خزانه دائو را به عنوان گام بعدی پس از عرضه و تخصیص توکن ایجاد کنید، به گونه‌ای که از تصمیم گیری یک طرفه در مورد هزینه کردن وجوه جلوگیری شود. هنگامی که گزینه خزانه داری مناسب را ایجاد کنید، می‌توانید از وجوه خود محافظت و در صورت نیاز آنها را توزیع کنید. برای اطمینان از این امر می‌توانید از ابزارهای مدیریت خزانه مانند Multis، Superfluid، Coinshift، Parcel و غیره استفاده کنید.

۷. ایجاد یک جامعه

در نهایت، پس از آنکه DAO مستقر و راه اندازی شد، باید یک جامعه موفق بسازید. این انجمن است که در مورد دائو شما تصمیم می‌گیرد. ابزارهای مختلفی وجود دارد که می‌توان از آنها برای ارتباط جامعه DAO استفاده کرد از جمله Twitter، Discord، Medium، Mirror، Telegram و ابزارهای دیگر.

آیا دائوها می توانند در آینده دنیای واقعی نقش داشته باشد؟

از نظر تئوری، مفهوم DAO از چندین جنبه شبیه به رویکرد تمرکززدایی ایده‌آل عمل می‌کند. این قطعاً نحوه عملکرد دنیای ارزهای دیجیتال را متحول کرده است، اما سودمندی آن برای شرکت‌ها در دنیای واقعی دچار کمبود است. در سازمان‌های واقعی، هوش مصنوعی نمی‌تواند به طور کامل جایگزین مدیران انسانی شود. در حالی که هوش مصنوعی به عنوان پشتیبانی تکمیلی مفید است، اما از درک شهودی و برداشتن گام‌هایی برای حل بسیاری از مشکلات عاجز است. به عنوان مثال، در صورت اختلال در عملیات در یک واحد تولیدی، یک قرارداد هوشمند ممکن است نتواند زمان ایده‌آل برای از سرگیری سفارشات را تعیین کند. یک مدیر انسانی ممکن است بتواند چالش‌های کوچک و بزرگ‌تر را در نظر بگیرد و تصمیم درست را با کارایی بیشتری اتخاذ کند. علاوه بر این، در حالی که می‌توان به هوش مصنوعی در حل مسائل تراکنش‌ها اعتماد کرد، نیاز به نیروی انسانی است که بتواند اعتماد سازمان‌ها و جوامع را ایجاد و حفظ کند. بنابراین، به جرات می‌توان گفت که با وجود ویژگی‌ها و کاربردهای چشمگیر، DAO ها از کارکرد در دنیای واقعی فاصله زیادی دارند. DAO ها به گام‌های بزرگ‌تری در دنیای فناوری نیاز دارند و باید توسعه قابل توجهی را پشت سر بگذارند تا بتوانیم آنها را در مقیاس بزرگ بکار گیریم.